نسل جوان سرمایه های یک جامعه اند و خیلی مهم است که بدانیم جوانانمان به چه می اندیشند و چگونه فکر می کنند. شکل گیری ایدئولوژی فکری هر فرد تابع عوامل مختلفی است که از جمله آن می توان به محیط خانواده، دوستان و آشنایان اشاره کرد. بعلاوه، ت های حاکم بر نظام آموزش و پرورش و دانشگاه نیز در شکل گیری خط مشی فکری افراد تأثیر بسزایی دارد. در کنار همه این عوامل آنچه امروزه بر نوع نگاه همه اقشار جامعه به مسائل خیلی تأثیر گذار بوده نقش رسانه، اینترنت و فضاهای مجازی است. با کمی دقّت متوجّه می شویم که متأسفانه در دهه های اخیر رسانه تلاش کرده که مصرف گرایی را ترویج دهد و روحیه کار و تلاش برای رسیدن به هدف را نیز در خیلی از افراد تضعیف کرده است.
در مورد اینترنت و فضای مجازی هم البته بحث بسیار است. واقعیت این است که جامعه ایران زمانی که به این ابزارها دسترسی نداشت از نظر اخلاقی در وضعیت بسیار بهتری بسر می برد. به جای استفاده مفید هر شخص بنا به نوع کاری که انجام میدهد در حوزه علمی، آموزشی، تجاری و ، بیشتر مردم از این ابزارها سوء استفاده می کنند. در واقع، این فضاها ابزاری شده است برای وقت گذرانی، دانلود فیلم و موسیقی بدون رعایت حقوق صاحبان آثار، آلوده شده فکر، جسم و روح، سرک کشیدن به حریم شخصی افراد، شایعه پراکنی، ترویج مد و فرهنگ غیر ایرانی و اسلامی، تبلیغات منفی، ترور شخصیّت و هزاران آلودگی اخلاقی و فرهنگی. خوب با کمی تأمّل یک شخص آگاه نباید بیاندیشد که چرا باید این ابزارها در اختیارمان باشد؟ اگر نباشد مگر چه چیزی را از دست می دهیم؟ آیا از دنیا عقب می مانیم؟ یا به گذشته بنگریم و از بزرگترها بپرسیم: زمانیکه این ابزارها نبود، زندگی ها بهتر نبود؟ آیا این بی اخلاقیها وجود داشت؟
پاسخی که خیلی از مسئولین می دهند و خیلی از مردم هم باور می کنند این است که دنیا عوض شده و ما هم باید با دنیای جدید خودمان را هماهنگ کنیم. امّا حقیقت اینست که این ابزارها با هدف خشکاندن پایه های فکری و اعتقادی همه اقشار جامعه ایران و کشورهای مسلمان خاورمیانه طراّحی شده است. نسلی که فکر نکند و فکرش در جهت خواسته های دشمنان ایران و اسلام تغییر داده شود، به مرور زمان همه چیزش به تاراج می رود: غیرتش، دینش، هویتش. این ابزارها همان بمب افکن ها و سلاح های جنگ نرم اند که هر روز به جوانان زیادی در جامعه ایران آسیب وارد می کنند. بنابراین، پاسخ مسئولین به این مسأله نه از روی نیّت خیر برای مردم، بلکه یک خیانت است. اگر مسئولین ما این ابزارها را بدون محدودیّت سنی و نوع استفاده اشخاص بطور آزادانه در اختیار مردم نگذارند، مردم و جوانانمان طور دیگری می اندیشند. این حق فرزندانمان است که در مدارس، دانشگاه ها و جامعه به یک اینترنت امن دسترسی داشته باشند و نه به اینترنت و فضای مجازی که در آن همه نوع فسادی دیده می شود.
دنیایی را تصوّر کنید بدون جنگ نرم! هر جنگی یک روز خاتمه می یابد، امّا جنگ نرم علیه ما سال ها است که شروع شده است و ادامه دارد. برای اینکه در این نبرد نابرابر پیروز باشیم باید بپاخیزیم و نه بگوئیم به هر تکنولوژی واردتاتی که سودی برای ما ندارد و فقط یک بمب افکن یا سلاح دشمن در جنگ نرم است. باید از هر ابزاری فقط در جهت درست و مفید و آنهم در حد رفع نیازهای کاری، علمی و تجاری استفاده کنیم و چه اشکال دارد که این ابزار حتّی با کمی ایراد در ابتدای شروع به کارش ایرانی باشد؟ حتّی اگر سال ها گذشت و مسئولینمان ابزارهای امن و خوب در اختیارمان نگذاشتند، نباید در این نبرد نابرابر عقب بنشینیم. باید اعتنا نکرد به هر آنچه که دشمن در این جنگ در اختیار خودمان قرار می دهد تا ریشه های فکر و اندیشه، اخلاق و غیرت و انسانیّت را در بین ما بخشکاند. ما در این جنگ نباید با سلاحی که دشمن در اختیارمان قرار داده همدیگر را نابود کنیم! این مسأله شایسته مردم ایران نیست، به دور از غیرت ایرانی است. چاقوهای ضامن دارمان را در بیاوریم! این چاقوها همان قلم و اندیشه ماست که با مطالعه هر روز پربارتر می شود. این سلاح به مراتب کاری تر از جنگنده های دشمن در جنگ نرم است. چقدر خوب است که در باب اسلام راستین و قرآن مطالعه کنیم، زیرا می توانیم هم خودمان با این معارف ارزشمند آشنا شویم و هم مردم دنیا را با چهره واقعی اسلام آشنا کنیم.
سال ها می گذرد، روزها نیز از پی هم می آیند و می روند. هر روز کودکان زیادی در کشورهای مسلمان دنیا به سوء تغذیه دچار می شوند و عده ای نیز می میرند و یا به خاطر جنگ و بحران در خاورمیانه شهید می شوند: در آغوش مادرانشان، در کوچه ها به هنگام بازی، در مدرسه و یا در شبیخون زدن های دشمن. این دشمن یا بیگانه است و یا مسلمانی که از بیگانه هم بدتر شده است. چرا یک کشور مسلمان بر سر مردم کشور مسلمان دیگر بمب می اندازد؟ چراهای بسیاری وجود دارد که ناراحت کننده است. امّا، آنچه مهم تر است آگاهی نسبت به علت ایجاد چنین مسائلی است. در واقع، مسلمان ها آنقدر از هم دور نگه داشته شده اند و وحدت و انسجام آنها با شیوه های مختلف مورد هجوم واقع شده که سال ها است که هر کشور بیگانه ای به خود اجازه می دهد که به مقدسات آنها و یا عقاید و باورهایشان اهانت کند. ریشه این مسئله به ناآگاهی برخی کشورهای مسلمان خلیج نشین بر می گردد که تمام امکانات مادی و معنوی شان را در خدمت دشمنان اسلام و مسلمین قرار داده اند. چرا؟ چون فکر می کنند همین که نفت داشته باشی کافی است و با پول نفت و بدون زحمت می توانی همه چیز داشته باشی: سلاح، بمب افکن، جنگنده، رفاه و تکنولوژی. در مقابل، به این فکر نمی کنند که همه این چیزها را خودشان ندارند بلکه به آنها می دهند و کشورشان هر روز وابسته تر می شود و به بیان بیگانگان گاو شیردهی می شود که برایشان شیر تولید می کند. ذلّت از این بالاتر؟ و این طرز فکری است که به کشور ما نیز تزریق شده است؟ یعنی مردم آنقدر تحت فشار قرار بگیرند (آن هم توسط خودی ها که همان دلالان، اختلاس گران، محتکران و ان هستند) که به این ذلّت تن در دهند. دشمنان ما از وحدت و انسجام مسلمانان هراس دارند، چون می دانند که اگر تمام مسلمانان دنیا متحد شوند دیگر آنها به اهدافشان نمی رسند: نمی توانند نفت و دارایی های مسلمانان را به غارت ببرند، نمی توانند آنها را از همه جهت به خود وابسته کنند و بازارشان کساد می شود.
واضح است که مؤثرترین و بهترین کار این است که همه مسلمانان جهان از هر مذهب و فرقه ای که هستند با یکدیگر متّحد شوند و یک تمدن اسلامی شکل بگیرد. این تمدن اسلامی می تواند آنقدر مهم و کارآمد باشد که مسلمان ها در روابط اقتصادی شان پول واحدی به غیر از دلار استفاده کنند، در حوزه علم و تکنولوژی خودکفا شوند و آنرا به دیگر نقاط دنیا صادر کنند، خودشان منابع و مواد اولیه طبیعی در دسترسشان را به مواد مفید و با ارزش افزوده بالا تبدیل کنند و وابستگی به دیگر کشورها را حذف کنند، آنقدر پشت هم ایستاده باشند که هیچ کشوری به خود اجازه ندهد به خاک و ناموس مسلمانان کند و کودکانشان را از بازی های کودکانه محروم کند.
با امید به آگاه شدن همه مسلمانان جهان به این مسأله و همکاری و مشارکت همه برای رسیدن به چنین تمدن اسلامی.
تلفن های همراه،
پیام های کوتاه،
درآمدهای میلیاردی
به کام عده ای خاص
از جیب مردم ما
جایزه های عالی.
این است یکی از آن چیزهایی که در جامعه ما رونق گرفته و رسانه، مسئولان و دیگر دست اندر کاران نیز از آن خوشحالند و هر روز بیشتر و بیشتر می شود! چرا؟ چون برایشان سود دارد!
این در حالی است که این پول ها می تواند به جای اینکه در جیب عده ای خاص برود، در جهت تولید و فراهم نمودن رفاه برای مردم هزینه شود و یا از مردم خواسته شود که همین پول ها را به دولت بدهند تا آنها را در امور مهم تولیدی و رونق گرفتن صنایع و استقلال کشور در حوزه های مختلف اقتصادی و صنعتی سهیم کند.
اینکه مسئولین ما به مشارکت مردم در امور تولیدی و صنعتی ذکر شده اهمیت نمی دهند یک مسئله است. اما، این خود ما هستیم که باید مطالبه گر باشیم و به ایجاد بازار پیامک فرستادن در رسانه واکنش نشان دهیم. حداقل کاری که باید انجام داد نه گفتن به ورود به چنین پیامک بازی هایی است.
عجیب است که بخش زیادی از مردم جامعه در زیر فشار اقتصادی هستند، اما مسئولین ما به جای کم کردن این فشارها از طریق مساعدت گرفتن از خود مردم با سهیم کردنشان در صنایع، آنها را سرگرم پیامک بازی می کنند. این به دور از انصاف و مسلمانی است که خیلی ها در این اوضاع نابسامان اقتصادی عید ندارند و عده ای خاص که باید وکیل و مدافع حقوق مردم باشند، به فکر منافع خودشان هستند و سرمایه های کشور را به تاراج می برند.
با کمی دقت در وضعیت اقتصادی جامعه ایران متوجه می شویم که این خودمان هستیم که در بالا رفتن و بالا ماندن قیمت خیلی از کالاها، مسکن و خودرو سهیم هستیم. درست است که ت های نادرست در خیلی از حوزه ها مردم را به این سمت هدایت می کند، اما این خود ما هستیم که باید در جامعه رعایت انصاف را از یاد نبریم و به خریدن آنچه که قیمت منصفانه ای ندارد اقدام نکنیم. اما درست برعکس است، زیرا قیمت ها هرچه بالاتر می رود مردم بدون اینکه متوجه باشند برای خرید کردن حریص تر می شوند. مردم در جریان یک رودخانه وارد شده اند و هرجا برود با آن می روند. اما باید همّت کرد. همه باید نه بگویند تا انصاف از یاد رفته به جامعه برگردد. تا آنکه منصف نیست بداند که این رسم مسلمانی و انسانیت نیست. نباید بگوییم بد است که چون آجیل گران شده نخریم به این خاطر که دیگران به ما چه خواهند گفت. باید افرادی از جامعه که تمکن مالی خوبی دارند همت کنند و به خریدن به عنوان مثال آجیل گران قیمت نه بگویند تا این کار یک فرهنگ شود. با این کار نشان می دهند که حواسشان به قشر کم درآمد جامعه هم هست و این یعنی همان مسلمانی و انسانیت. ما مردم خوبی هستیم، نباید وارد جریان هر رودخانه ای شویم. باید به همدیگر خوبی ها را یادآوری کنیم و دستانمان را زنجیروار به همدیگر گره بزنیم. ما می توانیم.
درباره این سایت